مطالعه اثر تغییرات زمانی و مکانی بارش بر میزان فرسایندگی باران (مطالعه موردی حوزه آبخیز گرگانرود در استان گلستان)

شاخص فرسایندگی باران (r) یکی از پارامترهای اصلی در معادله جهانی فرسایش خاک( (usleو نسخه تجدید نظر شده آن (rusle) می باشد. عموما روش ویشمایر جهت برآورد این شاخص به کار می رود. در این روش شاخص فرسایندگی باران بر اساس انرژی جنبشی و حداکثر شدت30دقیقه ای باران محاسبه می شود. با توجه به اینکه بارندگی در زمان و مکان دارای تغییرات بوده و می تواند منجر به فرسایش خاک گردد، بنابراین بررسی این تغییرات جهت مطالعه فرسایش خاک اهمیت دارد. در این تحقیق اثر تغییرات زمانی و مکانی بارش بر میزان فرسایندگی باران در حوزه آبخیز گرگانرود مطالعه گردید. در ابتدا انرژی جنبشی و سپس فرسایندگی باران با استفاده از آمار 6 ایستگاه باران سنج ثبات در دوره آماری (1384-1372) محاسبه گردید. سپس فرسایندگی فصلی برای ایستگاهها با استفاده از مجموع فرسایندگی باران در هر فصل برآورد گردید. چهار مدل فصلی منطقه ای با استفاده از داده های مقدار و فرسایندگی ایجاد گردید که جهت پیش بینی فرسایندگی زمانی یازده ایستگاه غیر ثبات به کار گرفته شد. همچنین با استفاده از روش جند جمله ای محلی نقشه های توزیع مکانی فرسایندگی ارائه گردید. نتایج نشان داد که ماه آّبان (اکتبر) و فصل پاییز بالاترین مقادیر فرسایندگی زمانی و ایستگاههای پارک ملی و غفار حاجی به ترتیب بالاترین و پایین ترین مقدار شاخص فرسایندگی را دارا می باشند.